به بهانه دیدن فیلم محمد رسول الله(ص)

به نام او...

جمعه  رفته بودم به دیدن فیلم "محمد رسول الله(ص)". توی این سال ها، ملک سلیمان(ع) و بعد تر "چ" تنها فیلم هایی بودند که وادارم کردند به سینما بروم... تا حدی که ملک را 4-5 بار در سینما دیدم...حالا بعد از مدت ها دوباره باید می رفتم...

چند نکته در فیلم خودنمایی می کرد...

معجزه:

شاید به جرات می توان گفت این اولین باری است که کسی جرات می کند و تا این حد فضای معجزه را باز می کند. فضایی که باید به آن افتخار کنیم و با تمام وجود آن را تبیین کنیم سال هاست کنج صندوقچه کتاب ها خاک می خورد... چون ما می ترسیم که اهل بیت(ع) از خدایمان –نعوذبالله- بالاتر بروند...چون می ترسیم تا حرف بزنیم متهم شویم به غالیان شیعه... میان فیلم گاهی چهره اطرافیانم را نگاه می کردم و بازتاب نور از اشک هایشان کاملا مشهود بود... آدم هایی که هرچقدر هم که ژست روشنفکری و عقل کلی بگیرند آخرش هم که نام "محمد" بلند و قاطع بر زبان جاری می شود، دل هایشان می لرزد و اشک هایشان جاری...آدم هایی که هرچند غرق در زندگی های روزمره شان باشند اما وقتی صدای قرائت سوره فیل از طرف پیامبر به گوششان می رسد انگار یادشان می رود که فیلم است و می شوند کودکانی غریب که فقط دلشان برای آغوش پیامبر می تپد... آدماهایی که بیرون سینما عجیب حرص آدم را در می آورند و در جواب تمام حرف ها و احادیثی که برایشان از پیامبر می خوانی می گویند تو چه می گویی که خود پیامبر گفته است "قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحی..." و دیگر گوش نمی کنند که تو چه می گویی... حالا انگار همه این چیزها را یادشان رفته است و فطرتشان عجیب عنانشان را به دست گرفته است و دل سپرده اند به کرامت نوزادی شیرخوار... انگار که همه استدلال هایشان را از یاد برده اند و عجیب نگاهشان تمنای ادامه فیلم را دارد...

یا رسول الله... ما شهادت می دهیم که شما عظیم ترین مخلوق هستید که همه و همه چیز باذن الله در دستان شماست... ما شهادت می دهیم که شما پیامبر بودید وقتی آدم(ع) بین آب و گل بود... ما شهادت می دهیم که هرچه در فضائل شما بگوییم الا معاشرالعشری از فضائل شما نیست...ما شهادت می دهیم که عیسی(ع) با تمام عظمتش بخشی از ایمانیات شما هست... ما شهادت می دهیم که شما خودتان خواستید که لباس کودکی به تن کنید و هروقت هم که می خواستید-حتی وقتی نوزاد بوده اید- از اوج عوالم هستی صادره هایی را برای تمام هستی صادر می کردید... ما شهادت می دهیم که شما صاحب رحمت اید... که همه عالم از همیشه تا همیشه محتاج دست رحمت شماست... یا رسول الله... شما برای کفار هم رحمت بودید...نگاه به رفتار آن ها نمی کردید و فقط و فقط رحمت بر سرشان جاری می کردید... حالا این امت شماست که امروز به این وضع درآمده...

 

لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ (توبه 128)

به یقین، رسولی از خود شما بسویتان آمد که رنجهای شما بر او سخت است؛ و اصرار بر هدایت شما دارد؛ و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است!

می شود مثل همیشه همیشه از رفتار ما بگذرید و رحمت خودتون رو بیشتر از همیشه بر این امت جاری کنید... تا امت واحده شکل بگیرد...

با دیدن این فیلم دلم می خواهد یادمان بیاید که پیامبر ما باذن الله اختیار همه چیز را دارد... اختیار عالم فقط و فقط در دست اوست نه هیچ کس دیگر... کاش اینها بشود ایمان و در قلبهایمان جا بگیرد. آن وقت دیگر از هیچ چیز نمی ترسیم...آن وقت فقط برای او می تازیم... آن وقت شعب ابی طالب هم ساده می شود وقتی خیالت راحت باشد که صاحب تمام رزق های عالم کنارت هست و هوایت را دارد... آن وقت این ها دیگر شعار نمی شود...

برکت:

مفهوم برکت که با تولد پیامبر(ص) به تصویر کشیده شده از مغفول ترین مفاهیم این روزهای زندگی های ماست... انگار که یادمان رفته است که نور او اگر باشد برکت هست و برکت اگر باشد دیگر هیچ کمیتی مهم نیست... برکتی که تو محاسبات این روزهای زندگی هایمان بالکل فراموشش کرده ایم و یادمان رفته است و حتی دیگر مغازه دارهای قدیمی هم که می گویند "خدا برکت بده" چیزی جز لبخند تمسخر مشتری هایشان تحویل نمی گیرند...

یهود:

"...یَعْرِفُونَهُ کَما یَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ وَ إِنَّ فَریقًا مِنْهُمْ لَیَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ"

آنها به پیامبر معرفت داشتند همانطور که به فرزندانشان معرفت داشتند... اما جمعی از آنان حق را آگاهانه کتمان می کنند...

این آیه در فیلم به تصویر کشیده شده است... از این فیلم می شود بوی فتنه یهود را حس کرد...

وَ لَنْ تَرْضی عَنْکَ الْیَهُودُ وَ لاَ النَّصاری حَتّی تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَی اللّهِ هُوَ الْهُدی وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُمْ بَعْدَ الَّذی جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَکَ مِنَ اللّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَ لا نَصیرٍ (بقره 120)

هرگز یهود و نصاری از تو راضی نخواهند شد، (تا به طور کامل، تسلیم خواسته‏های آنها شوی، و) از آیین (تحریف یافته) آنان، پیروی کنی. بگو: «هدایت، تنها هدایت الهی است!» و اگر از هوی و هوسهای آنان پیروی کنی، بعد از آنکه آگاه شده‏ای، هیچ سرپرست و یاوری از سوی خدا برای تو نخواهد بود.

لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النّاسِ عَداوَةً لِلَّذینَ آمَنُوا الْیَهُودَ وَ الَّذینَ أَشْرَکُوا وَ لَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ قالُوا إِنّا نَصاری ذلِکَ بِأَنَّ مِنْهُمْ قِسّیسینَ وَ رُهْبانًا وَ أَنَّهُمْ لا یَسْتَکْبِرُونَ (مائده82)

بطور مسلّم، دشمنترین مردم نسبت به مؤمنان را، یهود و مشرکان خواهی یافت؛ و نزدیکترین دوستان به مؤمنان را کسانی می‏یابی که می‏گویند: «ما نصاری هستیم»؛ این بخاطر آن است که در میان آنها، افرادی عالم و تارک دنیا هستند؛ و آنها (در برابر حق) تکبّر نمی‏ورزند.