قلب هایی برای نزدیک شدن...

به نام او

باید اعتراف کنم هیچ وقت دست خودم نبود... یعنی راستش را بخواهی تا به خودم میامدم کار از کار گذشته بود!

یادم هست حتی در اوج زمان هایی که سرسپرده بودم به BBC و VOA و... حتی در اوج زمان هایی که فکر می کردم در

 دیکتاتوری ترین حکومت تاریخ زندگی می کنیم و معمار از همان اول خشت را کج گذاشته است، در همان زمان ها هم

 وقتی تصادفا با چهره اش مواجه می شدم، ناخودآگاه دست و پایم را جمع می کردم و دلم می خواست چند لحظه بیشتر

 نگاهش کنم... باور کن اصلا دست خودم نبود وقتی با صدای گریه های بسیجیان حسینیه اش که با کوچکترین ناراحتی اش

 زار می زدند بغضم میگرفت و اصلا به ذهنم هم نمی رسید که اینها شاید از سر ریا باشد... مطمئن بودم که این ها جزء پاک

 ترین اشکهای تاریخ بودند... اصلا انگار نه انگار که پیرمرد 80 سالش شده است، معصومیت چهره اش چنان جدبم می کرد که

 فقط سکوت می کردم و ناخودآگاه بغض می کردم...

 

حالا این روزها اوضاع فرق کرده است، حالا شهادت می دهم که او مجرایی شد تا نور فاطمی(س) بر این کشور بتابد...

حالا شهادت می دهم که بی دلیل نبود که دل هایمان فقط با دیدن تصویرش هم پر می کشید... این روزها که دوباره می

 بینمش دلم برایش تنگ می شد انگار که چندین سال کنارش بودم... این روزها که تصاویر اوایل انقلاب از تلویزیون پخش می

 شود یادم می رود به سمت این آیه:

«وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْکُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ»

همگان دست در ریسمان خدا زنید و پراکنده مشوید و از نعمتی که خدا بر، شما ارزانی داشته است یاد کنید : آن هنگام که دشمن یکدیگر 

بودید و او دلهایتان را به هم مهربان ساخت و به لطف او برادر شدید و بر لبه پرتگاهی از آتش بودید ، خدا شما را از آن برهانید خدا آیات خود را برای شما اینچنین بیان می کند ، شاید هدایت یابید.

 

بنظرم این یکی از آیاتیست که می شود انقلاب را با آن تحلیل کرد، تحول قلبی و روحی ملت ایران اتفاقی عظیم بوده است

 که حکایت  از وجود دست «ولی الله الاعظم» دارد؛ همانکه حضرت امام(ره) بارها به آن اشاره می کرد...

آن تحولی که در انقلاب شکل گرفت، آدم ها را از زمین کند و همه جامعه را اعضای یک خانواده کرد و جامعه یک پیکره 

شد. این جامعه در هشت سال جنگ شدیدا این ماجرا رو جلو می بره تا جایی که نزدیک می شود به «امت شدن»:

وَلْتَکُن مِّنکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَأُوْلَـئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

باید که از میان شما امتی باشند که به خیر دعوت کنند و امر به معروف و نهی از منکر کنند اینان رستگارانند

حالا امروز که برنامه خدا بر تشکیل امت واحده شکل گرفته ما داریم کار رو خراب می کنیم! تجربه ای را که به عینه دیده ایم

 را رها کرده و توجه نمی کنیم! امروز که ماجرای عظیم اربعین را شاهدیم جز دست ولی الله الاعظم برای تشکیل امت چه نتیجه ای باید گرفت؟

یکبار در زمان حضرت روح الله دیدیم که وقتی همه هماهنگ با پیش قراول باشیم می توانیم زمینه امت شدن را فراهم کنیم.

 یکبار دیده ایم که وقتی خودمان را با ولی جامعه هماهنگ می کنیم چقدر فضا به سمت بهشت شدن می رود...

اما امروز...

این روزها از خیالم می گذرد که خدایا... می شود یکبار دیگر قلوبمان را متحول کنی و قلب هایمان را گرد ولی جمع کنی...؟

 می شود یکی از این شب های قدر امام عالم رقم بزند تا یکبار دیگر تجربه کنیم امت شدن را... یکبار دیگر همه پشت هم

 بایستیم، همه خودمان را با او هماهنگ کنیم و جز خواست او نخواهیم...

 خدایا می شود دوباره از کنار پرتگاه نجاتمان بدهی و قلب هایمان را تالیف کنی که ما جز تو پناه و یاوری نداریم...