به نام او...
لیله الرغائب را ترجمه کرده اند شب آرزو ها، نمی دانم چقدر درست است اما می دانم شاید در فارسی فرق زیاد باشد بین رغبت و آرزو... مثلا شب رغبت ها. ذهن ما عادت کرده است که آرزو را چیزی ورای دسترس بداند و شاید چیزی در حد افسانه ببیند...
اما رغبت را کسی محال نمی داند و بلکه برایش تلاش هم می کنند تا به آن چیزی که رغبت دارند برسند... آرزو می آید و می رود و این وسط شاید لبخندی کنج لبت بنشیند و بغضی بخاطر حسرت خیالی بودنش چشمانت را بگیرد...
اما واقعیت چیز دیگریست، واقعیت این است که خدای ماه رجب برایش فرقی نمی کند که شب آرزوهاست یا شب رغبت ها... اینها حرف های من نیست، حرف های خودش هست وقتی که دعای رجبیه را بخوانی... یا من ارجوه لکل خیر... عطنی بمسئلتی ایاک جمیع خیر الدنیا…
خدای ماه رجب دلش می خواهد تا کل خیر را به ما بدهد، دلش می خواهد که یکجا تحویل بدهد
اما ما فکرهایمان هنوز در تفاوت آرزو و رغبت مانده اند...ذهنمان انگار که موقع خواندن دعا دو نیمه باشد... نیمه خیالی که این قسمت ها را می خواند و خودش می داند که این ها خیال است و آرزو و انگار نه انگار به روی خودش نمی آورد و یواشکی چشمکی نثارمان می کند که بی خیال... بعد تر اما نیمه واقع بین خودش را می رساند وقتی دستت را به محاسنت می گیری که خدایا، حرم شیبتی علی النار...اینجا باز تاکید می کند که فلانی کل دعا را خواندی که به اینجا برسی ها اینجا برای توست...
خدایا مشکل از ماست که خدایی تو را باور نکرده ایم که حاضری برای نصرت مولایمان کل خیر را به ما عطا کنی تا برای مولایمان خرج کنیم... مشکل از ماست که یاد نگرفته ایم از تو بزرگ بخواهیم... مشکل از ماست که باور کرده ایم آرزوهایمان افسانه های خیالی اوقات تنهایی هایمان هست...
خدایا... دلم می خواهد آرزو کنم تا بلکه تو بیایی و ظرف های کوچک وجودمان را انقدر بزرگ کنی تا بتوانی کل خیر را در آن بریزی... خدایا، تو یادمان بده که امانت دار باشیم... همه چیز را برای نصرت مولایمان بخواهیم و ما فقط امانتدار امانت های مهدی(عج) باشیم... خدایا نگذار آرزوهایمان در حد خیال باقی بمونند...هیهات! انت اکرم من ان تضیع من ربیته...
