نامه ای برای خامنه ای دات ای ار

به نام او

اقا جان سلام

جو این روزهای دانشگاه ها پر شده است از کشمکش های سیاسی، حزب اللهی هایمان مجبورند تمام انرژی هایشان را صرف کنند تا یک روز جواب "لزوم برجام ۲ و ۳" را بدهند و یک روز جواب اینکه "برجام نعمت است و شما دارید کفران نعمت می کنید"... در این میان اما تمام حواس ها از اتفاقات عظیم عالم پرت شده است... اینکه امام شب قدر(ع) با تحول قلوب، آیاتی عظیم  مثل انقلاب اسلامی ایران، بیداری اسلامی و ماجرای عظیم اربعین را پی در پی رقم می زند جایی در گفتمان های دانشجویی ندارد. کسی درون دانشگاه از لزوم تشکیل امت واحده بر اساس آیات دست قدرت امام شب قدر صحبت نمی کند.

هیچکدام از مسئولین، فتوحات جبهه حق را پر رنگ نمی کنند، از پیوند خوردن مظلومین جبهه حق با ایران به عنوان محور امت واحده صحبت نمی کنند.

اقا جان، این روزهای دانشگاهایمان برخورده است میان واقعیت نگری های تلخ و دعواهای سیاسی...

کسی نیست تا از آرمان ها صحبت کند، تا از تام شدن نور صحبت کند و میان این اتفاقات عظیم، تشکیل امت واحده، وعده نابودی بنی اسرائیل و زمینه سازی ظهور امام عالم ارتباط برقرار کند...

اقا جان، انگیزه دانشجویان میان دعواهای سیاسی احزاب رو به اضمحلال است و چه چیزی بهتر از این نورافشانی های مهدوی (ع) می تواند دوباره آن ها را بازگرداند...؟

ما از شما تقاضا داریم یا خودتان این انگیزه را به ما برگردانید یا کسانی را قرار دهید تا این مسائل را باز کنند... دستور دهید تا اندیشمندان جامعه به این حوزه ها ورود کنند و نقشه راه اینده را مبتنی بر این اتفاقات عظیم ترسیم کنند.

اقا جان! بدون فهم نقشه اینده چطور بصیرت هایمان را بالا ببریم؟اگر امروز دوباره به یاد بیاوریم که امام حی و امام شب قدر است که افعالی عظیم را در پهنه عالم رقم می زند دیگر چه نیازی است تا توجه خودمان را معطوف دست شیطان بزرگ کنیم؟ عزم های امروزمان نیازمند این است تا معرفتمان نسبت به نور او بیشتر و بیشتر شود تا با تمام توان برای او بپا خیزیم و زمینه ساز تشکیل امت واحده باشیم...

اقا جان! اکثر کنفرانس های مهدویت این روزهایمان "مرده" است، کسی با اثار امام حی در این روزهای عالم کاری ندارد بلکه بعضی ها ماجرای اربعین را حاصل تلاش خودشان می دانند و بعضی بیداری اسلامی را حاصل مدیریت خود... این بین فقط شمایید که همچون امام راحلمان "دست خدا" را در تمامی این صحنه ها به یادمان اورده اید پس باز هم کمکمان کنید تا بلند شویم...

حضرت بابا...

خدایا شکرت که روح را مانند جسم مقید به قوانین مادی نکردی و اجازه دادی تا روحمان بتواند بلند شود و یاعلی بگوید و برود انجایی که فکرش به سرمان زده...

حالا، کافی است شب تولد حضرت بابا باشد و چشمانت این عکس را ببیند و بعد چشمانت را ببندی.

دیگر هوای الوده تهران نیست بلکه خود خود عطر حرم است که وجودت را زنده می کند... اصلا خود حضور فاطمه(س) است که تمام صحن را نور باران کرده است و جوری برایت اشناست که انگار سالهای سال است ساکن حرم او شدی.

علی جان...! 

ما را که می شناسید؟ پسران سلمان شماییم... ارزو هایمان این است که روزی به ما هم افتخار کنید همانطور که به سلمان...

امیدمان این است که روزی بتوانیم بگوییم علی جان مگر ما مرده ایم کع شما ذره ای غصه به دلتان راه بدهید؟ همانطور که مالک...

اصلا ارزویمان این است که مادرمان بیاید و  بگوید علی جان ببین چه سربازانی برایت تربیت کرده ام...

علی جان حالا اما کمی با ارزوهایمان فاصله افتاده است... نمی شود بخاطر سلمان ما رو هم پر از معرفت نورانیتان کنید؟

نمی شود بخاطر مالک اجازه دهید ما هم بشویم سربازان شما؟

بخاطر فاطمه (س) ما را پاک کنید و برای مهدی بخرید... علی جان! نپسندید که شرمنده مهدی شما باشیم... شما دستانمان را بگیرید و توی همین ماه رجب ظرف هایمان را برای مهدی بزرگ کنید و کل خیر را جاری کنید تا برای او بکار بگیریم...

علی جان... می بینید شهدای مدافعان حریم انقلابمان را که امسال بچه های کوچکشان روز پدر را با قاب عکس پدر سر می کنند و همسرانشان انگار که کودکانی یتیم باشند به اغوش شما پناه می اورند...

علی جان خجالت می کشیم که ان ها اینطور باشند و ما انگار نه انگار غرق دنیایمان باشیم...

این شبها فقط یک نیم نگاه شما کافیست...