فجر فاطمی...
به نام او...
آمده بودند برای عیادت، حضرت مادر(س) راهشان نداده بود، موقع برگشت علی(ع) را دیده بودند و او را واسطه قرار دادند که کاری کن تا فاطمه (س) اجازه ورود بدهد... حضرت با فاطمه(س) در میان گذاشته بود و بعد مادر(س) فرموده بود:" علی جان، خانه، خانه شماست و فاطمه کنیز شما..."
شب ها، فاطمه (س) سوار بر چهارپایی به در خانه های انصار می رفت تا برای علی(ع) بیعت بگیرد... در را بر رویش می بستند، جوابش را نمی دادند و دلش را شکستند... بغض کرده بود و آه کشیده بود که "مثل امام، مثل کعبه است...مردم باید دور آن طواف کنند نه آنکه او دور مردم طواف نماید..."
تاریخ اما نایستاد و قصه دوباره تکرار شد...
عصر هفتم ذی الحجه، عباس(ع) دندان به هم ساییده بود و بالای بلندی ایستاده بود و خطاب به حاجی های ظاهری غروب مکه فرموده بود: "و اگر حکمت های خداوند بلند مرتبه نبود و اسرار بالا و امتحانات موجودات نبود، همانا بیت به سوی ایشان [حسین (ع)] پرواز می کرد؛ قبل از اینکه مردم حجر را لمس کنند، حجر دستانش [حسین (ع)] را استلام می کند و اگر خواست مولای من خواست خداوند رحمان نبود هر آینه بر سر شما مانند بازِ شکاری که بر گنجشکان فرود می آید نازل می شدم."
حالا این روزها که دوباره عطر بهشتیه شما در کوچه های دنیاهایمان پیچیده است، باز انگار به یاد آورده ایم که ما باید به سمت امام عالم پرواز کنیم و تمام زندگیمان طواف به دور او باشد... اصلا این روزها همه چیز به هم گره خورده است و انگار باید دوباره بیعت کرد...
سیما قدم های محکمش را نشان می دهد وقتی قدم به قدم از هواپیما پایین می آید و کمی آنطرف تر بغض های مردمی که یک به یک می شکند و دور او جمع می شوند... اصلا امام عالم خود فرموده بود: " مردی از قم، مردم را به حق دعوت کند، افرادی پیرامون او جمع می شوند که قلب هایشان همچون پاره های آهن استوار است. بادهای تند حوادث آنان را نلغزاند، از جنگ خسته نشده و نترسند، توکل بر خدا است و سرانجام کار از آن پرهیزکاران است."
همه آمده بودند تا به عشق حسین(ص) دور او بگردند، او که آمده بود تا همه، "رفتار" در قبال "ولی" را با او تمرین کنند... او که برایمان گفته بود ولایت فقیه همان ولایت رسول الله (ص) است. وقتی آمد، بسیجیان مخلص روح الله آنقدر دورش چرخیده بودند تا ایران شده بود "امت" در قبال "امام امت"...
یکبار در زمان حضرت روح الله دیدیم که وقتی همه هماهنگ با پیش قراول باشیم می توانیم زمینه امت شدن را فراهم کنیم. یکبار دیده ایم که وقتی خودمان را با ولی جامعه هماهنگ می کنیم چقدر فضا به سمت بهشت شدن می رود...
این روزها همه چیز با هم گره خورده است، دلمان با فاطمیه می رود و چشمانمان صورت نورانی پیرمرد را قاب می گیرد و عقل هایمان یادآوری می کند که تنها راه نجات این است که بار دیگر گرد ولی جامعه جمع بشویم و دور او بگردیم تا نشان دهیم که بارالها! ما همان ملتی هستیم که امام کاظم(ع) فرمود در مقابل طوفان های سخت روزگار نمی لغزیم...
