خوبیش این است که این شب ها طوریست که می شود تمام بغض های روز را نگهداری و جایش لبخند تحویل بدهی و انگار نه انگار بمانی تا نیمه های شب... آن وقت سرت را بگذاری که «یا مولاتی یا فاطمه اغیثینی...» همه اش خالی می شود!
نمی دانم اما نگرانیم این است که حکما با این اوضاع آدم ها من چقدر باید بیچاره باشم اگر تو یکی از این شب ها شما از آتش دنیا نجاتمان ندهید و برای همیشه راهیمان نکنید...
