حضرت بابا...
خدایا شکرت که روح را مانند جسم مقید به قوانین مادی نکردی و اجازه دادی تا روحمان بتواند بلند شود و یاعلی بگوید و برود انجایی که فکرش به سرمان زده...
حالا، کافی است شب تولد حضرت بابا باشد و چشمانت این عکس را ببیند و بعد چشمانت را ببندی.
دیگر هوای الوده تهران نیست بلکه خود خود عطر حرم است که وجودت را زنده می کند... اصلا خود حضور فاطمه(س) است که تمام صحن را نور باران کرده است و جوری برایت اشناست که انگار سالهای سال است ساکن حرم او شدی.
علی جان...!
ما را که می شناسید؟ پسران سلمان شماییم... ارزو هایمان این است که روزی به ما هم افتخار کنید همانطور که به سلمان...
امیدمان این است که روزی بتوانیم بگوییم علی جان مگر ما مرده ایم کع شما ذره ای غصه به دلتان راه بدهید؟ همانطور که مالک...
اصلا ارزویمان این است که مادرمان بیاید و بگوید علی جان ببین چه سربازانی برایت تربیت کرده ام...
علی جان حالا اما کمی با ارزوهایمان فاصله افتاده است... نمی شود بخاطر سلمان ما رو هم پر از معرفت نورانیتان کنید؟
نمی شود بخاطر مالک اجازه دهید ما هم بشویم سربازان شما؟
بخاطر فاطمه (س) ما را پاک کنید و برای مهدی بخرید... علی جان! نپسندید که شرمنده مهدی شما باشیم... شما دستانمان را بگیرید و توی همین ماه رجب ظرف هایمان را برای مهدی بزرگ کنید و کل خیر را جاری کنید تا برای او بکار بگیریم...
علی جان... می بینید شهدای مدافعان حریم انقلابمان را که امسال بچه های کوچکشان روز پدر را با قاب عکس پدر سر می کنند و همسرانشان انگار که کودکانی یتیم باشند به اغوش شما پناه می اورند...
علی جان خجالت می کشیم که ان ها اینطور باشند و ما انگار نه انگار غرق دنیایمان باشیم...
این شبها فقط یک نیم نگاه شما کافیست...
